Frank!OffTheRecord - Organisaties zoals Qatar

DISCLAIMER:

De informatie in deze blog is sowieso vertrouwelijk en uitsluitend bestemd voor de geadresseerde. Wanneer u dit bericht per abuis ontvangt of leest, verzoeken wij u dit te doen met een dosis humor en/of een zak zout bij het ontbreken van de eerste wens. Verder verzoeken wij u, wanneer u niet over zout of humor beschikt, dit bericht te vernietigen en de inhoud ervan aan niemand openbaar te maken dan wel zelf te willen begrijpen. Wij aanvaarden geen aansprakelijkheid voor onjuiste, onvolledige dan wel ontijdige overbrenging van de inhoud van dit bericht alsook het eventuele gevoel dat mensen zonder humor en zout kunnen creëren.

De disclaimer die bovenaan deze column staat is hopelijk goed door u gelezen. Niet dat ik onder de indruk raak of ergens voorzichtig in wil zijn, maar het maakt het allemaal wel iets makkelijker leesbaar! Dit betoog schrijf ik dan ook wanneer het WK Voetbal in Qatar nog volop aan de gang is. Sterker nog, Nederland zit zelfs nog in het toernooi. Niet dat de rest van de wereld daarvan onder de indruk is, maar toch, we maken nog kans!

Dat WK voetbal in Qatar, het was mij toch een verhaal. Geen eerder WK is er zoveel gesproken over het land dat de organisatie op zich nam dan het WK in Qatar. Niemand liet het onbesproken en iedereen had er wel een mening over. Terecht, laat ik dat voorop vaststellen. Maar het blijft bewonderingswaardig dat er veel in ons Nederland zijn die gaan roeptoeteren op het moment dat anderen een eerste aanzet hebben gegeven. Zo blijk je dus meelopers te hebben binnen alle soorten van meningen. Hoogopgeleid, laagopgeleid, man, vrouw, zwart, wit, in alle soorten en ook maten!

Wij praten pas wanneer we zeker weten dat we durven te praten omdat we ook medestanders hebben. Hebben we dat gevoel van medestand niet, dan praten we ook niet. Stel je toch eens voor dat we iets vinden en daarin alleen staan. Nou dan heb je een probleem in dit land daar de anderen dan altijd gezamenlijk een mening richting jou hebben! Snappen we het nog?

Wat daarin nog het meest bevreemd en opvalt is dat we vaak een mening hebben, iets roepen en vinden, maar vergeten naar buiten te kijken. We vinden iets maar hebben niet gezien dat wij hetzelfde probleem hebben. Was het niet in Nederland dat er asielzoekers buiten moesten slapen in Ter Apel? Was het niet in Nederland waar we de zorg niet naar behoren hebben betaald en kunnen betalen? Waren wij het niet die met onze koffers in een rij stonden tot aan de ring A10 wanneer we deze zomer vertrokken vanaf Schiphol? Dit omdat we geen mensen konden vinden! Lieten wij het niet toe om mensen die in een beschadigd huis wonen door aardbevingen in Groningen nog steeds niet juist te compenseren? En waren wij Nederlanders het niet die een zorgtoeslag tot een affaire lieten uitgroeien met alle gevolgen van dien. Nu klinkt een affaire als iets spannends en leuks, maar in dit geval was het een nachtmerrie.

Waarom deze pijnlijke zaken aanhalen? Omdat we altijd naar een ander moeten kijken. Nederland kijkt niet naar binnen, Nederland kijkt naar buiten maar dan wel door ramen die al heel lang niet meer gewassen zijn. Die mening over Qatar hadden wij al weer klaar voor we zelf kritisch naar ons land en omgang hadden gekeken. Ga ik daarin te ver? Nee, absoluut niet. In Laakkwartier werden mensen ( arbeidsmigranten ) teruggevonden op een kamer waar ze met 12 sliepen. In ter Apel gooide we mensen achter de tent op de grond omdat er geen plaats meer was. Deze voorbeelden hebben betrekking op onze leefbaarheid. Betrekking op ons als individu en particulier. Maar wat te denken van de zakelijke gevangenschappen en wurgcontracten. Ergens in deze column moest ik de brug slaan naar het zakelijk deel van deze tekst. Ergens moest ik mijn punt maken. Natuurlijk snap ik dat veel lezers de vergelijking tussen het bovenstaande en onderstaande wat apart vinden. Dat komt omdat je in dit land vrij weinig meer mag vinden en daarbij ook omdat we eigenlijk het liefste wijzen naar die andere landen in plaats van te kijken naar onszelf. Wij zijn daarin een kleuterklas met kleuters die over een rijbewijs beschikken. Wij laten ons gevangen zetten, wij laten ons dwingen om zaken te laten gebeuren zoals het moet. Opgedrongen door

leveranciers en soms ook wel interne collega’s. Anno 2022 laten wij ons vastleggen aan een ketting door monopolisten van het eerste uur. Contracten die rieken naar een dictatuur waarbij de stemmen na de verkiezingen niet eens meer worden geteld. Afspraken die zo eenzijdig zijn dat zelfs de Emir er blosjes van op de wangen krijgt. Maar toch laten wij het gebeuren. Wij zijn ondernemers die liever een langlopend wurgcontract hebben dan een flexibel contract tegen veel minder kosten, hogere garanties en owner ship. Want stel je toch eens voor!

Gemiddeld genomen heeft 8 van de 10 MKB plus bedrijven te maken met contracten die eenzijdig zijn afgesloten, die als wurgcontract te boek staan en die geen enkele grondslag bieden voor als het straks fout gaat. Kijk naar de energiecontracten. Hoe hardleers moeten we zijn? Wij hebben in dit land organisaties met het denkniveau van Qatar. En weet je wat daarin het mooiste is? Zoals Qatar uiteindelijk de wereld te gast kreeg en propaganda bood, zo zijn het deze monopolisten die vertrouwen krijgen van bedrijven zoals die van jou! Tot het fout gaat! Dan zullen er een groot aantal met je mee huilen in het bos. Die meelopers zijn er namelijk altijd, ook in jouw branche of die van open source software en frameworks. Blijf zitten waar je zit en verroer je vooral niet, bouwen wij open en transparant wel even verder aan een stadion dat wel veilig werd opgeleverd!